دلالت آیه هدایت
دلالت حديث
آيه «هدايت» با رواياتي که در ذيل آن وارد شده، ميتواند دلالت خوبي بر امامت و ولايت و مرجعيّت ديني اهل بيتعليهم السلام و در رأس آنها امام عليعليه السلام داشته باشند و اين معاني از قرايني به دست ميآيد:
1 - مراد از هدايت در کلام پيامبرصلي الله عليه وآله، هدايت مطلق و راهنمايي به حقّ و واقع امر است، وگرنه لازم بود که گفته شود: «علماء امّتي الهادون من بعدي» علماء امت من هاديان بعد از من هستند؛ زيرا همه علما هدايتگران به دين خدايند.
2 - قرينه حصري که در برخي از احاديث آمده است؛ زيرا پيامبرصلي الله عليه وآله خطاب به امام عليعليه السلام فرمود: «تنها به توسط تو است که هدايت شوندگان بعد از من به هدايت ميرسند.
3 - قرينه مقابله هادي با منذر؛ زيرا همانگونه که منذر يعني رسول خداصلي الله عليه وآله بدون هيچ قيد و شرطي آمده و دليل بر عصمت پيامبرصلي الله عليه وآله و انذار او به واقع دارد، هادي نيز بدون قيد و شرط آمده است و لذا مقصود از آن افراد معصوم است که به واقع و نفس الامر هدايت ميکنند.
4 - بدون «الف و لام تعريف» به کار رفتن هادي و دارا بودن تنوين تنکير که دلالت بر وحدت دارد. يعني در هر زماني يک هادي وجود دارد و آن غير از امام معصوم نيست.
و لذا از امام باقرعليه السلام روايت شده که فرمود: «ولکلّ زمان منّا هادٍ يهديهم إلي ما جآء به نبيّ اللَّهصلي الله عليه وآله»؛ [1] «و براي هر زماني از ما هدايتگري است که مردم را به آنچه پيامبر خداصلي الله عليه وآله آورده هدايت ميکند.»
و اين معنا با آنچه در روايات ديگر آمده و آيه را به امام عليعليه السلام تفسير کرده منافات ندارد؛ زيرا حضرت اوّلين و کاملترين مصداق اين آيه است.
[1] کافي، ج 1، ص 192، ح 2.
